Vanaf de uitkijktoren #81

Hoe vroeger je op de toren komt, hoe meer kans je hebt om een vogelaar te treffen. Hoewel dit soort mensen meestal het liefst stil zit te genieten met kijker of fototoestel met telelens en wacht op het goede moment om af te klikken, zijn ze ook best in voor een praatje. Het zijn vaak bijzondere mensen. Een soort vreemde vogels met stevige schoenen en oude groen of bruine kleding en een weelderige haardos die je zelfs als leek snel kunt herkennen. Duurzaamheid heeft meestal niet meteen hun belangstelling want het gaat hen om vogels en liefst vreemde vogels. Dankzij hun mobieltje kunnen ze je al hun bijzondere waarnemingen meteen tonen en zo kreeg ik deze week weer prachtige foto’s van lepelaars, zilverreigers, haviken en een zeearend te zien.

Maandagmiddag trof ik op de uitkijktoren een aardige man die vertelde dat hij het boek “Warme aarde, koel hoofd” van Simon Rozendaal ging kopen omdat hij deze wetenschapper ’s morgens op Radio 1 had gehoord. Deze klimaatscepticus is niet tegen de energietransitie maar vindt dat we niet te hard van stapel moeten lopen met achter slechts één oplossing aan te hollen maar breed moeten blijven kijken en openstaan voor tegengeluiden. Vragen stellen over de duurzaamheid van windmolens en zonnepanelen wil niet zeggen dat je er tegen bent maar dat je ook oog moet hebben voor de milieubelasting bij de productie van deze energie leveranciers en hun productiecapaciteit. Als dhr. Rozendaal een lans breekt voor toch kernenergie beseft hij dat als we er voor zouden kiezen het nog zeker 20 jaar zal duren voor dit energie oplevert en we moeten dus in ieder geval een tijdelijk alternatief hebben als we snel willen stoppen met het Groningse gas. Het fijne van dit gesprek was dat het niet een preek was over fouten van anderen maar een zoektocht naar een oplossing waarbij nu nog meerdere mogelijkheden open staan.

Er kwamen ook een paar schooljongens op de fiets naar de uitkijktoren om van daar af het parcours van de Krammerloop te verkennen die zaterdag 18 mei ’s middags gehouden wordt en waaraan ze mee willen doen als ze het Krammerfest van vrijdag tenminste tijdig te boven zijn gekomen. Ik kon ze de route niet vertellen maar denk dat er geen gebruik gemaakt mag worden van de bruggen op het Krammersluizencomplex want dat zou de scheepvaart te veel ontregelen en om bij een geopende brug evenwijdig met de scheepvaart naar de andere brug te rennen lijkt me te gevaarlijk dus ik denk aan rennen over de parallelweg tot molen 30 en dan richting de uitkijktoren en dan na molen 32 het sluizencomplex op naar links onder de brug door naar molen 16 en dan de lus 17, 18, 19, 20, 21 en 22 nemen en dan naar molen 23 de lus 24, 25, 26 en 27 nemen en dan de weg oversteken en langs molen 29 weer over de parallelweg naar de start/finishlijn terug maar dat is maar mijn voorstel en de wedstrijdleiding kiest mogelijk een heel andere route.

Vanwege de vroege meivakantie zag ik afgelopen tijd veel gezinnen op de toren. Het valt me op dat de ouders vroeger beter topografie leerden dan de huidige jeugd die alles wat ze willen weten gewoon even op hun mobieltje opzoekt. Ook het besef dat de Deltawerken gestart zijn na de Februari ramp in 1953 om ons land tegen de zee te beschermen leeft meer bij volwassenen dan bij de schoolgaande jeugd want die worden door de media vanaf hun jonge jaren al via het Jeugdjournaal op de hoogte gehouden van tientallen rampen die zich jaarlijks op de wereld voor doen en als je geen familie in 1953 verloren hebt maakt het niet zoveel indruk meer. Na een uitleg van mij over de Deltawerken vroeg een tiener mij hoelang je moet doorgaan met herdenken. Moet je stoppen als de laatste overlevende gestorven is en ga je eindeloos door? Ik wees hem op de enorme belangstelling vorig jaar voor de herdenking van 100 jaar na het eind van de Eerste Wereldoorlog en het feit dat de herdenkingen nu vaak ook een wat breder kader krijgen. Op 4 mei werden eerst alleen de Nederlandse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog herdacht maar nu is er langzamerhand ook wat ruimte voor gesneuvelden op vredesmissies en mag je zelfs over je Duitse overgrootvader praten die als soldaat voor zijn vaderland gestorven is , al blijft dat erg gevoelig bij sommige mensen.