Vanaf de uitkijktoren #61

Na een paar dagen wachten vanwege de harde wind mocht op 4 december eindelijk de laatste wiek omhoog bij molen 23 en is het park uitwendig gezien klaar. Ik had veel kijkers op de toren verwacht voor deze mijlpaal maar er was niemand en daarom ging ik het gehele proces op de site zelf volgen. Het contragewicht om de kop in de goede stand te zetten voor de derde wiek was net een stukje naar boven toen het plotseling hard ging waaien en er een fikse bui kwam. Het gewicht ging weer omlaag en er was een prachtige regenboog waar meerdere mensen foto’s van namen. Toen de bui over was ging het gewicht echt omhoog en rond 13.30 zagen we de twee wieken langzaam in de goed stand komen en even later kwam het gewicht naar beneden en kon de laatste wiek vanaf molen 24 komen aanrijden met die prachtige kar. De wiek werd afgetakeld en voor de laatste keer gepoetst en voorzien van een Poolse vlag aan de hijskabel. Er waren best veel kijkers en die moesten bij het hijsen achter de afsluiting gaan staan. Ik reed naar molen 16 om foto’s te maken omdat je van daar beter zicht op de gehele molen hebt. Zie het fotoverslag hieronder.

Terugdenkend aan juli 2017 toen de eerste molen gereed kwam zie je dat er in de loop van de bouw veel routine is opgebouwd en de laatste molens veel sneller gingen. Bij de eerste molen stond je eindeloos te wachten op de site tussen alle werklui en had je veel tijd om met veel mensen te spreken en nu gaat alles erg efficiënt en moeten de kijkers op afstand blijven. Ik heb daar alle begrip voor maar had die helden rond de bouw toch wel een keer op de foto willen zetten.

Op 6 december trof ik weer niemand op de toren terwijl het toch spectaculair is om de torenkraan te zien afbreken. Ze laten bovenin een stellage om een segment zakken en schuiven dan het segment eruit en laten dan de stellage weer zakken naar het volgende segment. Het verwijderde segment wordt naar beneden getakeld en verdwijnt met een vrachtauto. Er staat een filmpje op deze website van dit proces. Toen we van dichtbij op de site wilden gaan kijken kwamen de werknemers net de trappen af om te gaan koffiedrinken. Een leuk gezicht al die mannetjes onder elkaar.

Ik ging een praatje maken met een wachtende chauffeur en het bleek een chauffeuse die genoot van haar werk in die stoere mannenmaatschappij waar vrouwen erg gewaardeerd worden als ze niet op hun mondje gevallen zijn en tegen flauwe grappen kunnen. Het geeft haar een heerlijk gevoel als ze hoog boven het gewone verkeer achter het stuurwiel de wereld om haar heen kan overzien en meestal warm onthaald wordt als ze kraandelen ergens moet halen of brengen. Het trof me hoe elegant een vrouw een vrachtwagen kan inklimmen en met een druk op de claxon gedag zegt.

In een eerdere aflevering schreef ik over de drie overgebleven segmenten die mogelijk voor iets anders gebruikt zouden kunnen worden maar helaas zijn ze afgelopen week gesloopt en afgevoerd maar dat gaf me wel weer een veilig gevoel als je ziet hoe gemakkelijk dat gaat. We hoeven dus over dertig jaar niet bang te zijn voor ruïnes die het mooie landschap ontsieren.

Mijn dierbare portier wilde afscheid nemen omdat hij er van overtuigd was dat ik nu stop met dit blog want wat valt er nu nog te fotograferen als de molens allemaal klaar zijn. Ik vertelde dat ik nog even door wil gaan en meer aandacht aan de natuur rond het windpark wil besteden.