Vanaf de uitkijktoren #63

Met die kou en met het door de rijp witte landschap kom je een beetje in kerstsfeer als je door de mooie polders van Flakkee op weg bent naar de uitkijktoren om te kijken hoe het opruimen van alle bouwlocaties van het windmolenproject verloopt. De laatste kraan is afgebroken en er zijn activiteiten bij het opslagterrein bij molen 13 waar een schip is aangemeerd. Zouden de kraandelen per schip worden afgevoerd?

Op de parallelweg zie ik een oude man met lange ouderwetse jas, een fletse maar waarschijnlijk ooit kleurige sjaal en een breed gerande hoed uit de vijftiger jaren lopen. Hij trekt een moderne rolkoffer achter zich aan die detoneert in dit plaatje. Ik ben natuurlijk nieuwsgierig en rijdt naar hem toe en vraag of hij een lift wil. Hij vraagt waar ik naar toe ga en ik vertel hem dat ik eerst even naar de uitkijktoren wil en daarna een uur heb om hem te brengen waar hij heen wil. Nu was hij al zo oud dat hij stamt uit de generatie die nog niet door hun moeder gewaarschuwd werd dat je nooit met vreemde mannen mee mag en dus stapte hij in en vertelde dat hij naar St. Philipsland moest. We reden naar de uitkijktoren en omdat hij geen puf had om de toren te beklimmen liep ik even alleen naar boven om een foto te maken van de molens in het witte landschap. Weer terug in de auto vertelde hij dat hij in Middelharnis woonde en dat zijn vrouw in het voorjaar 2017 na een jarenlang ziekbed overleden was. Zijn kinderen wonen in het buitenland en dus is hij veel alleen maar heeft veel steun aan de buren. Een buurjongen komt twee keer per week een potje schaken en dan spreken ze ook over vroeger. Toen hij een keer vertelde over zijn oude lagere school vroeg de buurjongen of hij nog contact had met klasgenoten. Slechts twee zag hij nog regelmatig, een aantal was al overleden en veel waren verhuisd naar de overkant. De buurjongen kwam de volgende dag terug met zijn laptop om te laten zien dat er een schoolfoto van zijn oude klas bestond met daarbij de namen van de leerlingen. Hij herkende veel bekenden en vertelde de buurjongen op wie hij vroeger wel eens verliefd geweest was. Bij het volgende schaakspelletje had de buurjongen twee adressen van de oude geliefden bij zich die hij op internet met googelen had gevonden en adviseerde de buurman eens te schrijven. Hij had dat gedaan en van beiden antwoord gekregen. De een woonde met haar man en nageslacht rond Groningen en had het te druk om verder te corresponderen maar de ander woonde in St. Philipsland en was al jaren weduwe en vond het leuk om weer contact met hem te hebben en dus schreven en belden ze regelmatig. Nu had zij hem uitgenodigd om kerst bij haar te komen vieren. Hij was nog nooit echt op reis geweest, zelfs niet naar de kinderen, en had geen koffer maar de buurjongen had er eentje voor hem bij de Action gekocht. Hij wist niet hoe het openbaar vervoer werkt met zo’n pasje dat je eerst moet aanvragen, een taxi was te duur en dus besloot hij te gaan lopen en zo nodig te liften. Het idee van een gezellige kerst gaf hem energie en hij genoot van het landschap en met al die windmolens op het eiland kunt je niet meer verdwalen als je weet dat die van de Krammer als enige molens lichtjes hebben. Hij bood me een krentenbol aan toen we richting St. Philipsland reden en dankzij mijn Tomtom hoefden we niet te zoeken. Hij werd hartelijk ontvangen en tot zijn verrassing had ze nog twee oud-klasgenoten uitgenodigd en meteen begon het ophalen van herinneringen op deze minireünie. Ik sloeg het aanbod van een kopje thee af en gaf hem als kerstcadeau een van mijn anonieme OV-chipkaarten die ik altijd voor de kleinkinderen bij me heb, zodat zijn vriendin hem als hij terug ging op de bus naar Oude Tonge kon zetten en dan kon hij daar verder lopen of verder met de bus gaan.

Op weg naar huis keek ik met heimwee naar het nu gesloten portiershokje waar ik de afgelopen jaren zoveel leuke gesprekken heb gevoerd.

Ik wens iedereen prettige feestdagen!!