Vanaf de uitkijktoren #70

Het meest opvallende deze week was het opruimen van het opslagterrein bij molen 13 waar vorige week nog kraanonderdelen lagen. Wat heb ik op dat terrein genoten van het lossen en opstellen van de betonnen ringen, de opslag van wieken, het oprichten van de blauwe kraan en natuurlijk de bouw van de eerste molen met al de gesprekken met bevlogen mensen tijdens het wachten voor er iets gehesen kon worden. Het is wennen nu alle molens klaar zijn en alleen de opruimploeg van GMB op verschillende plaatsen aan het werk is.

Het weer en zeker de harde wind lokken niet erg uit om de toren te beklimmen maar gelukkig tref je als je niemand bovenop treft vaak nog wel mensen op het parkeerterrein die naar de vogelhut gaan en meestal teleurgesteld terug komen want meer dan een zilverreiger, wat meerkoeten en ganzen zie je in deze tijd niet vanuit die mooie ruime hut. Ik spreek ze dan meestal aan om over de reeën en straks de oeverzwaluwen te vertellen en natuurlijk het zeearendennest dat iets verder op langs de parallelweg is te zien. Ik probeer dan natuurlijk ook wat duurzaamheid in de groep te gooien en dat lukt af en toe. Deze week was het natuurlijk met de schoolstaking voor een beter milieu wat gemakkelijker om over het milieu te beginnen en dan blijken veel vogelaars wel iets met het milieu te hebben maar gaan ze liever terug naar hoe het vroeger was zonder grote industrie en vervuilende vervoersmogelijkheden dan dat ze nuchter vooruit kijken en zich zelf beperkingen opleggen om wat minder vervuiling van onze atmosfeer te veroorzaken.

Zoals u weet wordt een deel van de opgewekte stroom van de Krammermolens verkocht aan de DSM en na de staat ben ik een van de eerste aandeelhouders van dit bedrijf omdat ik bij de beursgang me inschreef voor de nieuwe aandelen om zo me een beetje de baas van mijn vader te voelen die daar destijds hoofd van de veiligheidsdienst en het milieu was. Mijn ouders waren na de oorlog vanuit Utrecht naar Limburg getrokken omdat daar werkgelegenheid was in de steenkolenmijnen die voor ons land de broodnodige energie moesten leveren. Ik ben geboren op 20 meter afstand van het rangeerterrein van Staatsmijn Hendrik waar dag en nacht stoomtreinen wagons met kolen op en neer tuften en iedereen was trots op zijn zeer gevaarlijke werk in dienst voor het vaderland. Het steenkolentijdperk in Nederland heeft honderden mensen bij ongelukken en vele duizenden door stoflongen het leven gekost en de grond in het gebied is gemiddeld 10 meter gedaald en is nog steeds niet uitgewerkt en kost(te) miljarden en toch blijft die periode een warm plekje in mijn hart houden omdat je niet alleen aan je zelf dacht maar ook aan je omgeving en het land. Kunt u zich voorstellen dat ik met deze achtergrond ook trots ben op windmolens die op een schonere en veiligere manier energie voor ons land leveren en dat ik soms wat bedroefd reageer als vrienden in hun door hoge bomen omgeven huis petities tekenen tegen de komst van windmolens op 5 kilometer afstand omdat deze horizonvervuilers zijn, draaien op subsidie, oorverdovend lawaai maken, je geestelijk en lichamelijk ziek maken en honderden vogels het leven kosten?

Zaterdag woei het flink en kon ik me met moeite staande houden bovenop de uitkijktoren. Voor het eerst hoorde ik nu luid het lawaai van de wind langs de wieken van molen 32 bulderen en ik was even bang dat de wieken zouden afbreken en verschool me achter de toren. Plotseling was het stil en toen ik uit mijn schuilplaats kwam zag ik dat van de zo juist nog alle 34 draaiende molens nummer 32 t/m 28 binnen enkele seconden stil stonden. Verheugd keek ik om me heen op zoek naar de zeearend die dit wonderlijk gebeuren vast veroorzaakt zou hebben door langs een camera te vliegen maar er was geen vogel te bekennen. Na vijf minuten begonnen de molens weer te draaien en na zes minuten draaiden alle 34 weer normaal en vroeg ik me af of ik niet gewoon eventjes gedroomd had. Gelukkig kwam er een motorrijder de parkeerplaats op die me vroeg waarom de molens even stil hadden gestaan. Ik wees hem op het servicegebouw aan de overzijde van het sluizencomplex waar een bestelauto voor geparkeerd stond en vertelde dat er veiligheidsproeven gedaan werden en dat verzonnen antwoord accepteerde hij.