Vanaf de uitkijktoren #34

Wat een mooi weer hebben we de afgelopen week gehad en welk een invloed heeft dat op de ontluikende natuur rond de Krammersluizen. Ook merk je het aan de toeristen die in toenemende aantallen de toren beklimmen. Tot mijn teleurstelling komen ze zelden alleen voor de windmolens die in rap tempo rond de toren hun wieken laten draaien. De hijskranen, de scheepvaart en het uitzicht over de natuurgebieden blijven de favoriete zaken om naar te kijken maar gelukkig zijn er best veel mensen die mijn enthousiaste verhalen over duurzaamheid en de coöperatie al dan niet uit beleefdheid willen aanhoren.

Een jongen uit Oude-Tonge vroeg me waarom er eerst maar één toren licht op zijn top voerde en nu al drie. Gaan straks naast molen 4, 7 en 34 ook de andere molens met lampen worden uitgerust, of komt er een radarsysteem die pas lichten aandoet als er vliegtuigen in de buurt komen? Ik weet het antwoord niet maar als je naar andere windparken kijkt voeren meestal alleen de molens aan de rand licht en dan zou alleen de nog te bouwen molens 8, 24 en 28 licht krijgen. We wachten het maar af.

Natuurlijk kwamen er ook weer vragen over de inzet van de kranen. Momenteel zijn alleen de vaste kranen bij molen 17 en 18 actief en zal de mobiele kraan bij molen 27 snel aan het werk gaan. We weten nog niet waar de mobiele kraan die bij molen 1 stond heen gaat en ook de pas afgebroken vaste kraan van 11 is nog niet elders in opbouw. Ik verwacht dat de mobiele kraan naar molen 15 zal gaan en de vaste naar molen 9 maar weet het niet zeker.

Deze week was er Kunstkijk op veel locaties op Goeree-Overflakkee en we spraken op de toren met de vader van een gezin die een aantal locaties bezocht hadden en nu even de kinderen kwamen laten uithollen na voor hen zulke saaie bezoeken aan schilderijen, beelden en sieraden. Ze vonden het jammer dat er geen kinderactiviteiten waren zoals workshops of speelkussens want zo blijven ouders met kinderen weg en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Ik heb ook een aantal locaties bezocht en zag inderdaad nauwelijks jonge gezinnen maar vooral grijze oude mensen die eerder kunst weg moeten doen dan nieuwe zaken kopen want je kunt echt niet veel meenemen naar een bejaardenwoning. Wat mij als windmolenliefhebber opviel was dat de huidige generatie kunstenaars nog steeds alleen oude romantische molens schildert en van klei maakt en ik nergens die mooie hoge windmolens aan de horizon de geijkte kerktorens van vroeger zag vervangen. Misschien een uitdaging voor mij om daar eens mee te gaan beginnen en me dan volgend jaar aanmeld voor de editie van 2019.

Steeds vaker komen er van die sportfanaten in hun auto of op een racefiets die een paar keer de toren op en af rennen om vervolgens fors bezweet hun reis te vervolgen als ze eerst hun app of iets anders op hun mobieltje hebben bekeken over de tijd en het energieverlies van hun inspanning.

Ik was zaterdag al om 6.15 uur op de site en maakte eerst een praatje met een invalportier die al jaren met veel plezier op de waterkering van de Oosterscheldedam werkt omdat je daar meer contact hebt met de monteurs, de schilders en andere medewerkers omdat je rondrijdt en hier zit je de gehele dag in het portiershokje. Het was nog erg rustig en ik kon zonder werkmensen te storen overal rondkijken en ging de sluizen over om locatie 15 van alle kanten te fotograferen en verliet het terrein via de andere controlepost waar een bekende gezellige portier altijd zo vol vuur over zijn hobby vissen praat. Zijn verhalen worden altijd omlijst met foto’s op zijn mobieltje en ik heb medelijden met die arme beesten die steeds maar aan de haak geslagen worden om op de foto te gaan.