Vanaf de uitkijktoren #44

Wat een droogte en wat een warmte. Sommige mensen reizen duizenden kilometers voor dit weer en wij krijgen het zo maar cadeau. Ik sprak op de toren tien mensen van een volkstuintjescomplex uit Rotterdam die andere jaren hele dagen in de tuin bezig waren en nu doordat er niets groeit opeens tijd hadden voor leuke uitjes. Op de toren vang je wind dat maakt de warmte van boven de 35 graden dragelijk en daarna gingen ze in de Grevelingen zwemmen om nog verder af te koelen. Ik raadde ze aan om op de terugweg naar Rotterdam patat te gaan eten bij Hetty’s bij de Schaapsweg.

Ik sprak op de toren ook een man uit Middelharnis met een rode pet op die op dit blog gelezen had dat hier op de toren altijd wat te beleven en te zien is. Meestal fietst hij met zijn vrouw maar nu was hij alleen en we spraken over het Droomfonds dat bezig is het Haringvliet aantrekkelijker te maken voor de bevolking, de natuur en het toerisme als straks op 5 september de Haringvlietsluizen op een kier gaan. Er komt dan bij vloed weer zout water in het Haringvliet en de vissen zoals de zalm en de steur kunnen dan weer naar binnen om via de Rijn in Zwitserland hun eieren te gaan leggen. Er komt een eiland voor vogels en vissen, een uitzicht punt en nog veel meer en het wordt voor de helft betaald door de Postcode Loterij. Het unieke van het project is dat er zowel aandacht is voor de natuur als voor het toerisme en de plaatselijke bevolking. Ik vind het een mooi project maar had gehoopt dat er meer met de bevolking en met name met de boeren, die 80% van het eiland Goeree-Overflakkee met liefde en zorg beheren, was overlegd. Waarom staan boeren en natuurfreaks toch altijd zo tegenover elkaar terwijl ze juist samen zoveel gemeen hebben en zoveel zouden kunnen bereiken?

Vandaag was er een familie uit Goes die gisteren van het vakantiegeld een verrekijker op een statief hadden gekocht en nu op de toren naar vogels kwamen spieden. De zoon van zes liet me een futennest in het sluizencomplex zien en de zoon van acht toonde me prachtige beelden van de wand voor oeverzwaluwen en een grote zilverreiger langs de Krammerrand. De vader speurde de horizon af naar een zeearend maar kon die niet ontdekken. Ik wees ze op de lepelaars en zilverreigers iets voorbij molen 28 en de vele strandlopers op het stuk aan de overzijde van de weg dat droogvalt bij eb. Zelf ging ik nog even bij molen 22 kijken waar bij eb gewerkt kon worden. Er was een nieuwe portier en net als de meeste andere portiers vertelde hij enthousiast over het vissen dat hij meestal na een nachtdienst gaat doen. Waarom zouden er zoveel portiers nu vissen en niet gamen of biljarten als hobby kiezen? Hij legde uit dat je met wisselende diensten moeilijk aan teamsport kunt doen en wat meer op je zelf bent aangewezen. Tijdens rustige diensten kun je boeken lezen en dan hoeft dan niet meer thuis en als je een drukke en spannende dienst vol problemen hebt gehad is het heerlijk om dat alles rustig achter een dobber te verwerken. Ik vroeg hem hoelang de grootste vis was die hij tot heden had gevangen. Hij antwoordde: in visserslatijn 2 meter maar in het gewone Nederlands 68 cm. Nog niet groot genoeg om met je mobieltje vast te leggen en aan iedereen te tonen.

Ik reed nog even over St. Philipsland om vooral molen 19, 20 en 22 vast te leggen vanaf een andere kant. Molen 19 en 22 zijn al op hoogte en molen 20 vordert ook snel. Het transport en het hijsen op de dam zal straks spectaculair worden. Er liep op een dijk een dame te wandelen en ik vroeg haar of ze nu genoot van de frisse wind, het ruisende koren en het zicht op het water of van de vele windmolens. Van alles was haar overtuigende antwoord. Eerst was ze erg huiverig en tegen de molens geweest maar nu de hele bevolking van Anna Jacobapolder gratis stroom heeft door deze molens en de gekregen zonnepanelen hoor je niemand meer klagen en kijkt ze trots naar alle vorderingen bij de bouw van de molens aan de overkant.