Vanaf de uitkijktoren #57

Ik heb goed nieuws voor al die omwonenden die zich storen aan de rode knipperlichten op een aantal molens van Windpark Krammer. Het devies van Deltawind is niet alleen de wereld verduurzamen maar ook luisteren naar mensen omdat je samen verder komt dan wanneer je alleen op je eigen standpunt blijft staan. Er is onderzoek gedaan of het mogelijk is om met een radar vliegtuigen in de wijde omgeving te detecteren en dat schijnt gelukt te zijn. Als nu de regelgevende instanties akkoord gaan kunnen de knipperlichten uit en gaan ze alleen nog aan als er een vliegtuig in de buurt komt. Nu zult u zeggen dat u ’s avonds en ’s nachts vanuit uw huis bijna continue vliegtuigen ziet overvliegen en dat u dus nog steeds continue last heeft van de knipperlichten die je in een gebied met een straal van 20 kilometer kunt zien. Nee, de grote vliegtuigen hebben zelf radar aan boord en hebben geen knipperende lampjes nodig om veilig wat lager te vliegen. Veel mensen zullen blij zijn als dit plan wordt goedgekeurd.

Het is deze week herfstvakantie in Zuid-Holland en dus zagen we weer heel wat gezinnen op de uitkijktoren. Er is de laatste tijd veel publiciteit over verduurzaming van ons land en je merkt mede daardoor dat ook veel jongeren er mee bezig zijn. Het blijft altijd weer boeiend om aan jongeren te vragen of zij zelf ideeën hebben om de opwarming van de aarde tegen te gaan en dan krijg je vaak heel interessante betogen. Soms praten ze medeleerlingen na zoals het plan van een meisje van Flakkee die al die vervuilende diesels van bezorgdiensten wil vervangen door elektrische auto’s die de pakketjes op twee centrale plekken op het eiland oppikken. Dat werkt al in Nijmegen en als hier wat grote bedrijven en de gemeente aan zouden meewerken kan het van de grond komen. Bijzonder ook dat er jongeren terugkijken naar de tijd van hun grootouders toen je tevreden was met één kachel, dikke truien en voedsel uit je eigen omgeving. Verspillen we nu niet veel te veel energie? Een stoere jongen die met een knetterende bromfiets de uitkijktoren aandeed vertelde me dat hij zich er over verbaast dat de bevolking veel meer met verduurzaming bezig is dan de industrie die toch nog steeds voor de grootste vervuiling van de wereld zorgt.

Nu molen 26 bijna klaar is en molen 8 bijna op hoogte is rest ons alleen nog molen 23 die in rap tempo de kraan naast zijn eerste drie ringen ziet verrijzen. Wat zal dat een verandering zijn als al die activiteit van kranen en transport van onderdelen stopt. Ook heeft GMB al veel natuurgebied dat tijdelijk gebruikt werd voor opslag weer opgeruimd en in de oorspronkelijke staat teruggebracht. Ik probeerde er achter te komen hoe het staat met de plannen voor drijvende zonnepanelen in het zoute opslagbassin en met een grote accu voor opslag van elektriciteit als de productie van de molens erg groot is maar kon de juiste mensen niet vinden. Ik zie na alle enthousiaste verhalen van onder meer de Hoogovens over de productie van waterstof als schone energieleverancier ook best mogelijkheden voor een waterstoffabriek op de Krammer maar dat is natuurlijk niet aan mij.

Aan de voet van de uitkijktoren sprak ik met een matroos die stond te wachten op een binnenvaartschip waar hij straks in de sluis aan boord moest gaan. Hij werkt al jaren op de binnenvaart en droomt van een eigen schip maar die droom kan hij niet delen met zijn vriendin die graag aan de wal wil blijven wonen. We spraken over verduurzaming van schepen en hij wist veel te vertellen over nieuwe brandstoffen maar vreesde de concurrentie van schepen uit landen die niet zo met het milieu bezig zijn en met goedkope vieze olie varen.

Ik vroeg aan de portier of ze genoot van al die jonge mannen die de gehele diensttijd van haar zich komen aan- en afmelden terwijl zij op de computer al hun persoonlijke gegevens kan inzien. Het deed haar weinig want ze had al 7 jaar een lieve vriend.