Vanaf de uitkijktoren #74

Ik was zondagmorgen om 7.30 al op de toren omdat ik de zonsopkomst wilde fotograferen maar het regende en de lucht was grijs en daarom maakten we maar eens alleen zwart-wit foto’s. We zagen geen mensen en auto’s maar wel veel reeën op het natuurterrein tussen molen 35 en molen 28 en de vogels zongen al weer prachtig en trokken zich niets van de regen aan. De zeearenden waren niet te zien rond hun nest richting St. Philipsland en tot 8 uur zagen we nog geen vogelaars die van heinde en ver naar deze grote vogels komen kijken. Wat ons steeds opvalt is dat de Krammermolens zo weinig stil staan en alle 34 zo weinig geluid maken vergeleken bij de molens op ons eiland. Toen ik naar de vogelhut wilde gaan kwam er een auto het parkeerterrein bij de uitkijktoren op en ik ging er naar toe voor een praatje. Helaas kwam de man niet om de toren te beklimmen en onze mooie molens te bewonderen maar om zijn dochter op te pikken die twee nachtjes met haar vriend, die stuurman is op een containerschip, heeft meegevaren en nu in de Krammersluis van boord gaat om morgen weer uitgerust aan het werk te gaan in hun woonplaats Arnhem.

In het zuiden is het carnavalsvakantie en dat wordt daar goed gevierd. Twee kleinkinderen hadden avonden achterheen gefeest op het dorp, in Boxtel en in Den Bosch en kwamen hier wat bijslapen want volgende week weer gewoon school en de week daarna toetsweek. Mijn oudste dochter ging woensdag mee een rondje om de torens rijden en samen beklommen we de uitkijktoren en verwonderden het uitzicht. Mijn dochter miste de borden op de toren die uitleg geven over wat je van hier af allemaal kunt zien. Niet iedereen heeft de kaart van Nederland in zijn hoofd en weet hoe de eilanden om de toren heten. Misschien moeten we toch hier een keer iets organiseren met een natuurvereniging om te laten zien dat molens, vogels en dieren elkaar meestal niet storen en goed samen kunnen gaan. Natuurlijk reden we even langs het zeearendnest en zagen deze grote vogel daar in de buurt in een boomtop zitten. Het blijft veel kijkers trekken en ik besef dat het steeds gevaarlijker wordt om met de auto over de voor auto’s verboden parallelweg te rijden tussen de wandelaars, de fietsende oudjes, de wielrenners en het landbouwverkeer maar op de parkeerplekken langs de autoweg mag eigenlijk ook niet want die zijn alleen voor noodsituaties.

Aanstaande weekend komt de Waterloop, een wandeltocht van honderden mensen weer langs onze molens. Helaas dit jaar niet verspreid over de dag maar in een korte spanne tijd ’s nachts want ze starten ’s avonds laat in Ooltgensplaat en lopen dan langs Oude Tonge richting St.Philipsland en buigen dan af naar Steenbergen en komen over Dinteloord en Willemstad weer terug naar Ooltgensplaat. Ze verwachten wat regen maar dat is voor wandelaars vaak prettiger dan de hele dag felle zon. Dit jaar sta ik niet langs de route met het draaiorgel van de Razenbergsttichting omdat ik al andere afspraken had en dat vind ik jammer want het is vaak erg leuk om al die fanatieke lopers met hun heel diverse kleding te bekijken. Wat een doorzettingsvermogen, fanatisme en strakke gezichten met de blik op oneindig naast de gezellige mensen die graag een praatje willen maken. Ik blijf vol bewondering voor de organisatie die met een klein clubje vrijwilligers enorme bergen hulp verzetten.

Ook de pleziervaart in de kleine sluizen komt langzaam weer op gang door de vakanties in het zuiden van het land. De zeilboten zijn op de wal schoongemaakt voor het nieuwe seizoen en ik signaleerde al weer de eerst grootouders met kleinkinderen op grote motorschepen richting de Zeeuwse meren.

De GMB heeft nu bijna alle werkterreinen voor de molenbouw weer in de oorspronkelijke staat terug gebracht en je ziet nog maar weinig werkauto’s bij de molens staan. De wand voor de oeverzwaluwen achter het voormalige portiershuisje is vernieuwd en weer klaar voor ontvangst van die vogels uit verre landen.

De meest interessante ontmoeting op de toren deze week was met een Engels echtpaar dat met de veerboot in Europoort was aangekomen en nu langzaam richting Zwitserland trok om volgende week, als alle vakanties in Europa voorbij zijn, lekker te gaan skieën. Ze hielden niet van autowegen en hadden een route langs allerlei natuurgebieden uitgezocht. Ze vonden mijn molenverhaal best leuk maar geloofden zelf toch meer voor de toekomst in kernfusie.